Saint Martin, the First World Trade Port Project with The Next Level Banking :

1 which is Serendipity based

2 and where ROI ( min.10%) is King

ROI is related to Serendipity. High ROI ( with Fair Trade ) is high Serendipity ( Conditional Luck ) in Health, Safety, Projects, etc. But the opposite is also true!

Keep your BSI high!

3-Way Economy the Golden Triangle

September/October 2017: Launching of Idea and contact authorities of the Netherlands and Saint Martin

Rijkste Colombiaan wil bankier van de wereld worden

Arthur Debruyne
Uit frustratie over het bureaucratische banksysteem in Brazilië begon de Colombiaan David Vélez in 2013 Nubank. Twaalf jaar later is Nubank 's werelds grootste internetbank met 118 miljoen klanten. Maar de ambities van Vélez reiken verder dan Latijns-Amerika.

In 2013 richtte Vélez samen met twee partners Nubank op: een digitale bank zonder kantoren, zonder papierwerk, zonder wachtrijen.

Foto: Maira Erlich/Bloomberg
Vijf maanden. Zo lang duurde het voor David Vélez (43) om in Brazilië een simpele bankrekening te openen. Vier keer moest hij zich melden bij het filiaal. De Colombiaan werd bekeken als een potentiële overvaller en moest bijna smeken om klant te worden — het feit dat hij buitenlander was hielp ook al niet. De service was niet alleen bureaucratisch en onverschillig, de kosten waren ook nog eens buitensporig. En dat in São Paulo, het financiële hart van Latijns-Amerika. Voor Vélez, destijds partner bij het Amerikaanse durfkapitaalfonds Sequoia, was het een openbaring: hier lag een gat in de markt.

Hij besloot het dan maar zelf te doen. In 2013 richtte hij samen met twee partners Nubank op: een digitale bank zonder kantoren, zonder papierwerk, zonder wachtrijen. Die waren er niet in Brazilië. Vélez’ motto: begin waar schaarste heerst, niet waar het aanbod overloopt. De naam ‘Nu’ — Portugees voor ‘naakt’ — moest staan voor eenvoud en transparantie. Precies het omgekeerde van wat Brazilianen gewend waren.

Twaalf jaar later is Nubank de grootste internetbank ter wereld (China niet meegerekend), met een beurswaarde van $63 mrd en meer dan 118 miljoen klanten in Brazilië, Mexico en Colombia. Vélez is inmiddels de rijkste Colombiaan, en mikt op verdere expansie, mogelijk in de VS, en overweegt een verhuizing naar het Verenigd Koninkrijk.

Cv
1981 Geboren in Medellín op 2 oktober
2005 Bachelor in management- en ingenieurskunde Stanford
2005-2007 Analist bij Morgan Stanley
2007-2010 Senior associate bij General Atlantic
2011-2013 Partner voor Latijns-Amerika bij durfinvesteerder Sequoia Capital
2012 MBA aan Stanford Business School
2013 Richt internetbank Nubank op met twee partners
2021 Beursgang Nu Holdings in New York

Koe
Geboren in 1981 in het Colombiaanse Medellín, emigreerde Vélez op zijn negende met zijn familie naar Costa Rica, op de vlucht voor het drugsgeweld. Ondernemen zat er al jong in. Op zijn twaalfde investeerde hij zijn spaargeld in een koe, die uiteindelijk leidde tot een kleine kudde. De verkoop daarvan financierde deels zijn studie aan Stanford. Daarna ging hij werken als analist bij Morgan Stanley en als investeerder bij General Atlantic en ten slotte bij Sequoia Capital, de bekendste durfinvesteerder van Silicon Valley.

Toch knaagde het. Van Sequoia kreeg hij de opdracht om in Latijns-Amerika start-ups à la Airbnb of WhatsApp te vinden. De meeste bleken matig, vaak copycats van Amerikaanse voorbeelden. ‘En ik beneed altijd de ondernemers tegenover me’, vertelde hij later. ‘Ik wilde in hun schoenen staan.’

Toen Sequoia zijn Latijns-Amerikaanse tak sloot, greep Vélez zijn kans. Hij wilde de eerste zijn in fintech in de regio, al oogstte hij aanvankelijk vooral scepsis. ‘Iedereen zei: “Vergeet het, je bent gringo, je kent Brazilië niet.”’

‘Ik oogstte vooral scepsis. ‘Vergeet het, je bent gringo, je kent Brazilië niet’, zeiden ze’
David Vélez, bankier
De timing bleek perfect. De opkomst van smartphones en clouddiensten maakte het mogelijk om met enkele honderdduizenden dollars een internetbank te beginnen — een fractie van de miljoenen die vroeger nodig waren. En klanten waren klaar voor iets nieuws: in Brazilië stonden miljoenen mensen nog urenlang in de rij bij de bank. Vélez stelde daar een gebruiksvriendelijke app tegenover. Nubank profileerde zich als klantgericht, eenvoudig en goedkoop. Zonder de zware kostenstructuur van traditionele banken gold: hoe meer klanten, hoe lager de kosten per klant.

Vélez wist Sequoia warm te maken, net als het Latijns-Amerikaanse Kaszek Ventures. Op aanraden van Sequoia haalde Vélez twee medeoprichters aan boord. De Braziliaanse Cristina Junqueira bracht van grootbank Itaú de bancaire ervaring en lokale geloofwaardigheid mee, de Amerikaanse programmeur Edward Wible de technologische expertise.

Superapp
Inmiddels is Nubank een zogenoemde superapp zoals het Chinese WeChat, met ook diensten als telefonie, internet, beleggen in aandelen en cryptocurrencies en zelfs verzekeringen. Over het eerste kwartaal boekte het bedrijf $3,2 mrd omzet en een nettowinst van $557 mln.

Volgens stockpickers van het gerenommeerde Scottish Mortgage Investment Trust presteert Nubank beter dan veel Europese concurrenten, met name in kredietverlening. Het fonds nam Nubank recent op in zijn portefeuille van technologiebedrijven die volgens hen de toekomst vormgeven — naast namen als Amazon, SpaceX en ASML.

Tikje saai
Vélez is geen controversiële ondernemer, eerder het tegenovergestelde: bedachtzaam, degelijk, een tikje saai. In een land als Brazilië, waar topbedrijven als Petrobras, JBS en Odebrecht telkens opnieuw in corruptie verwikkeld raakten, is Vélez een uitzondering. Net als Bill Gates heeft hij zich aangesloten bij The Giving Pledge en belooft hij het grootste deel van zijn vermogen aan goede doelen te schenken.

Het verhaal van Nubank is bijna te goed om waar te zijn. Zo vrezen sommige analisten dat het succes op wankele fundamenten rust. De bank verstrekt op grote schaal persoonlijke leningen — zonder onderpand — en heeft inmiddels voor $24 mrd aan uitstaande schuld (in het eerste kwartaal 40% meer dan in dezelfde periode een jaar eerder). In een land met een kwetsbare economie kan dat riskant zijn.

Vélez bestrijdt die kritiek: dankzij technologie en data-analyse zouden de risico’s juist beter te beheersen zijn dan bij traditionele banken. Voor de economische en risicoanalyse heeft Nubank bovendien voormalig centralebankvoorzitter van Brazilië Roberto Campos Neto aangetrokken.

Wereldwijde expansie
De ambities van Vélez reiken verder dan Latijns-Amerika. Tegenover persbureau Reuters zei hij onlangs een verhuizing van de juridische hoofdzetel naar het VK te overwegen, als opmaat naar een mogelijke entree op de Amerikaanse markt en verdere wereldwijde expansie. Europa noemt Vélez op dit moment geen prioriteit, vanwege de strengere regelgeving en concurrentie van gevestigde spelers — waaronder Revolut (VK) en Bunq (NL).

Fintechs mogen als paddenstoelen uit de grond schieten, Vélez blijft vooral kansen zien. Traditionele banken in Brazilië hebben hun dienstverlening sinds de komst van Nubank weliswaar verbeterd, zegt hij, maar wereldwijd is de bankensector nog altijd goed voor $7000 mrd aan jaarlijkse winst. Slechts 3% daarvan gaat naar fintechs, de ‘disruptors’ met hun betere businessmodel, aldus Vélez. ‘We zitten nog in de eerste minuut van de eerste helft van de wedstrijd.’

Lees het volledige artikel: https://fd.nl/bedrijfsleven/1556164/rijkste-colombiaan-wil-bankier-van-de-wereld-worden

De ongemakkelijke lessen van vier maanden Trump

+Leeslijst

opinie

KapitaalmarktTrumps ontmanteling van democratische instituties werd pas een halt toegeroepen toen de kapitaalmarkt en welvaart in het geding kwamen, zietCoen Teulings.

• Gepubliceerd op19 mei 2025

• Leestijd4 minuten

LuisterenOpen 'luister naar artikel'Leeslijst

Foto AFP

Stormenderhand, zo leek Trump de instituties van de democratische rechtsstaat te ontmantelen. Niets leek hem te kunnen stoppen. De Democratische partij was nergens te bekennen. Eén vorm van democratie bleek echter onverwoestbaar: de kapitaalmarkt. Rechters kun je koeioneren, hoogleraren wegpesten, kiezers manipuleren, maar aan- en verkopen op de kapitaalmarkt zijn anoniem. Beleggers geloven niet in de voordelen van een handelsoorlog, worden doodsbenauwd van politieke wispelturigheid en zweren bij de onafhankelijkheid van centrale banken. Trump bleek dit allemaal aan zijn laars te lappen, met dalende beurskoersen als gevolg. Deze waarschuwing wilde de Amerikaanse kiezer niet negeren – zijn welvaart was hem daarvoor te lief – en dus liet de kiezer Trump begin april in de peilingen als een baksteen vallen.

Coen Teulings is econoom en hoogleraar in Utrecht. Hij is oud-directeur van het CPB.Hoezeer Trump de wereld de afgelopen maanden op zijn kop heeft gezet, toch blijken er grenzen aan zijn macht. Echter, niet het principiële verzet tegen de ondermijning van de rechtsstaat, derules based international order, de vrijheid van meningsuiting, vrijheid van seksuele voorkeur en wetenschap bepaalden die grenzen, maar de wetten van de economie, en wel in de klassieke vorm zoals die op de Universiteit van Chicago wordt onderwezen.Politiek ongemakDeze conclusie leidt tot politiek ongemak, zowel ter rechter- als ter linkerzijde. Voor rechts is de bittere pil dat ook een populist zich niet aan deze wetten kan onttrekken. Voor links-liberalen zijn deze wetten tegenwoordig niet populair, maar toch blijken juist zij de beste bescherming te zijn tegen Trumps institutionele strooptocht.De angst van beleggers voor Trumps dreigement om centralebankpresident Powell te ontslaan gaat terug tot de jaren zeventig van de vorige eeuw. De wereldeconomie werd toen geplaagd door inflatie en werkloosheid. Economen uit Chicago, Milton Friedman en zijn opvolger Bob Lucas, bepleitten de onafhankelijkheid van centrale banken. Kapitaalverschaffers willen alleen in staatsschuld beleggen als politici vooraf beloven die schuld ook reëel terug te betalen, zo was hun argument. Politici konden echter achteraf onder die belofte uitkomen door de inflatie aan te jagen. Zij konden zich alleen geloofwaardig binden aan hun belofte dat niet te doen door het monetair beleid over te laten aan een onafhankelijke centrale bank.Dit aan Friedman en Lucas ontleende idee bleek een groot succes. In de loop van de jaren tachtig verdween de inflatie als sneeuw voor de zon. Centrale banken hebben de inflatie sindsdien redelijk onder controle. Renteverhogingen blijken daartegen een effectief medicijn. Dit gaf rust op financiële markten. Het zorgde voor een goed investeringsklimaat en daarmee voor welvaart.De aversie tegen de buitenwereld is wijder verspreid dan we willen toegevenDe paradox is dat juist een rechts-populistische president de pleidooien van Friedman en Lucas terzijde heeft gelegd, twee economen die als de grondleggers van het rechtse gedachtengoed worden beschouwd. Om de paradox nog gekker te maken: op de Universiteit van Chicago is er desondanks luidruchtige steun voor Trump.Met Trumps ideeën voor een handelsoorlog is het al niet anders. Trump ziet vrijhandel en het Amerikaans handelstekort als diefstal van de VS. Het heeft mij verbaasd hoeveel mensen mij vroegen of Trump daarin niet een beetje gelijk had. De Chinezen zijn toch boeven waar we niet van afhankelijk moeten worden? Opnieuw wordt in Chicago gepleit voor vrijhandel, overigens net als door Paul Krugman, binnen de economische wetenschap ideologisch de tegenstrever van Chicago. In links-liberale kringen is het tegenwoordig bon-ton om dit gedachtengoed te beschouwen als een relikwie uit een voorbije tijd. Strategische autonomie is nu het toverwoord.Wereldwijde voorspoedDe moderne geschiedenis biedt volop steun aan voordelen van vrijhandel. Episodes van toenemende globalisering en groei van de wereldhandel gaan steeds samen met wereldwijde voorspoed: deroaring twenties, de naoorlogse decennia, of de jaren na de val van de Muur met de ongekende groei van China en India. Omgekeerd was protectionisme altijd de boodschapper van crisis en stagnatie, zoals de Grote Depressie in de jaren dertig. Dit geldt ook voor individuele landen. Landen die kozen voor een strategie van afscherming van de wereldmarkt hebben dat moeten bezuren. Omgekeerd hebben alle landen die de afgelopen zestig jaar succesvol de stap naar westerse welvaartsniveaus hebben gezet, dat gedaan door openstelling voor de wereldmarkt: Japan, Zuid-Korea, Taiwan, Singapore, Hong Kong, en meer recent, China, India en nog later Vietnam.Lees ookHoe te onderhandelen met Trump

Hoezeer de afkeer van Trump ons ook verenigt, de onderliggende aversie tegen de boze buitenwereld is veel wijder verspreid dan wij onszelf willen toegeven. Denk aan alle buurtmarkten waar lokale, eerlijk geproduceerde waren worden aangeprezen. Die zijn in onze ogen bij voorbaat superieur aan avocado’s uit Ghana of bloemen uit Kenia. Het gezeul met producten over de wereld is sowieso verdacht. Of denk aan de sterrestaurants die zich erop laten voorstaan te koken met producten uit eigen streek. Op de Amsterdamse Zuidas zat zelfs een restaurant dat zijn eigen groentetuin had. We beschouwen de voorkeur voor lokale producten als onze eigen kleine bijdrage aan de oplossing van de klimaatcrisis. Op wereldschaal houdt dit argument echter geen stand. Mag Afrika dan geen graan uit Oekraïne importeren?

Hyperglobalisering

Het verzet tegen het vrijhandelsverdrag met Canada sluit daar naadloos op aan. Van links tot rechts verlangen wij naar autonomie in onze eigen lokale omgeving: dorp of stad, de regio met zijn eigen producten, onze natiestaat met zijn eigen taal, ook voor onze universiteiten, of Europa met zijn unieke cultuur van inclusie en herverdeling. Wij spreken over hyperglobalisering. Dat is geen geuzennaam.

De kapitaalmarkt heeft gerebelleerd tegen Trumps programma. De Amerikaanse kiezer heeft dit protest ter harte genomen, net zoals eerder de Britse kiezer na het fiasco van Brexit. Onze welvaart is ons te lief. De recente overwinning van Farage leert echter dat de kiezer zich bij de rebellie van de kapitaalmarkt ongemakkelijk voelt. Bij de eerste de beste gelegenheid maakt hij rechtsomkeert.

Steeds opnieuw blijkt ons welvaartsniveau echter alleen houdbaar in een geglobaliseerde wereld gegrondvest op een rules based international order. We zijn verenigd in onze weerzin tegen Trump – daar is alle reden voor – maar bij nadere beschouwing hebben wij zelf soortgelijke aarzelingen. Zonder brede politieke steun – ook van de intelligentsia – gaat deze orde ten onder, maar voor een wereld zonder die orde bestaat als het puntje bij paaltje komt ook geen steun. Ziehier het dilemma. Wie de uitweg weet, mag het zeggen.